Tuba 2

Kelebek misali hafif adımlarla dokunursun hayat, dans ederken uçurum kenarında, dünyanı dengede
tutar, köklerin salınırken toprağa.
Hafif süzülüp rüyalar arasında, dokunduğun her şeyde bahar kokusu bırakırsın ardına.
Fırtınalarla sınanmış her adımında, yeryüzüne iz bırakır, her nefes alışında zamanın ağırlığını taşır
Ama bilirsin, yaşamak bir mücadeledir, en güzel hikâyeni yazmaya soyunduğun.
İçinde baharı sakla, yapraklarını dökse de sert kışları soğuğun.
Hem bir gün, bir an, bir nefesmiş coşkusuyla taçlandırmak zamanı, hem de hiç bitmeyecekmiş gibi
her dalınla, her yaprağınla aşmak zamanı.
Hem uçsuz bucaksız göklerde özgürce uçmak, hem kök salmak dünyanın derinliklerine...
Ne kısa ne uzun..
Hayat, belki sadece bir bakış, belki asırlık hatıra…
Tuba gibi uzansın köklerin yukarılara…
…köklen durma…
An’ın tadını çıkar, zorluklara hayıflanma, her yara yeniden doğumun.
Köklen!